หน่วง : Retard

เวลาผ่านไปแล้ว เกือบหนึ่งปี กับการเป็นนิสิตปริญญาเอก สอบวัดคุณสมบัติผ่านไปแล้วแบบหวุดหวิดในเทอมแรก มีลงเรียนทบทวนความรู้เล็กน้อย

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ก็คือ หัวข้อวิทยานิพนธ์ จะว่าไม่ได้เลยก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะรู้ว่าจะทำอะไร แนวไหน มันอยู่ในขั้นตอนรวบรวมความรู้ ตกผลึก และคิดเรียบเรียงใหม่ เพราะเรื่องที่จะทำนั้นก็ไม่ได้เคยได้ลองทำมาก่อน ควรจะรู้เยอะกว่านี้...และควรที่จะมีพื้นฐานแน่นกว่านี้

.....เวลาผ่านไป หกเดือน นับจากสอบวัดคุณสมบัติผ่าน ก็ยังไม่ได้งานเป็นชิ้นอัน....

เวลามีคนถามเรื่องหัวข้อนี้จะกดดันมาก เพราะบอกได้ไม่เต็มปากว่าเรื่องอะไร เพื่ออะไร เป็นประโยชน์ต่อแวดวงวิชาการมั้ย ตอบไม่ได้เลย ทำให้รู้สึกว่า "นี่เดินมานี้ถูกแล้วเหรอ"

ทั้งที่สำนึกตลอดเวลาว่า...อะไรคือสิ่งสำคัญ มีลิสลำดับความสำคัญพร้อม แต่จิตใจจะวอกแวก ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ คอยจะหาความบันเทิงเข้าตัวเองตลอด ทั้งนี้ทั้งนั้น ความสุขที่เกิดมันก็ไม่สุดๆอย่างที่ใจเราอยากให้เป็น เพราะเหมือนจะมีเชือกกระตุกเรากลับเข้ามาอยู่ในเส้นทางเดิมที่ควรทำ



ตอนนี้มีสิ่งที่อยากทำ คือ อ่านหนังสือที่ซื้อมา ซึ่งซื้อเก็บไว้เยอะพอควร แต่ก็ไม่ได้เริ่มอ่าน เพราะใจกังวลกับงาน ที่รู้ว่าไม่จะไม่จบง่ายๆเหมือนหนังสืออ่านเล่น สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง เพราะมานั่งเขียนบล็อก ระบายความเครียด