De coup time

 Nothing

Slow Saturday

วันนี้เข้ามาทำแลบ เอากล้องติดมือมาด้วยตั้งใจจะถ่ายรูปต้นเหลืองปรีดิยาธรที่ออกดอกอย่างสวยงามหน้าตึกมหามกุฎ

วันนี้ออกสายหน่อยชิวๆ ถึงจามจุรีสแควร์ตอนเก้าโมงครึ่ง ตั้งใจว่าจะแวะ 7-11 ซื้อข้าวกล่องกิน แต่เดินผ่านเทสโกโลตัส ตลาด ซะก่อน มองเห็นสลัด ขีดละ 20 บาท โอ้ว ราคาถูก น่าสนใจเลย เลยตักใส่ถุงกะว่าไม่เกิน 2 ขีด พอพนักงานชั่งน้ำหนักสลัด ปริ้นท์ราคาออกมาแปะเสร็จ ถึงกะตาโต 104.5 บาท เริ่ดอ่ะ สรุปว่ากินได้ถึงมื้อเย็น 55

ถึงแลบประมาณสิบโมง ตั้งแลบเสร็จ ออกมานั่งกินสลัด พอถึงเวลาไปเก็บแลบ พอว่าอุปกรณ์เสีย นี่มันใช่เลย ต้องอีเมลล์ไปสั่ง กว่าจะได้ของก็อาทิตย์หน้า ที่สวรรค์โปรดเราแล้ว เห็นแก่ที่โหดมาหลายอาทิตย์ อยากให้พักผ่อนใช่มะ ไม่ต้องทำแลบ 5555  (ซึ่งในความจริงแล้ว งานเยอะมากๆ วันจันทร์ก็ส่อง TEM อีก เตรียม sample อีก หลายชุด  เตรียมผลสำหรับงาน PetroMat ตอนเดือนเมษา อีก บลา ๆ อีกมากมาย  ) รีบมาส่งด้วยเร็วๆเถอะคะ


พอว่างแล้ว เลยเดินไปอินทนินท์กับพี่เอื้อง ได้นางแบบแล้ว มือหมุนสั่นๆ โบเก้วิ้งๆ

มะม่วงที่หายไป

ปีนี้ เป็นปีที่มะม่วงเขียวเสวยหน้าบ้านดกมาก ดกจนคนที่เดินผ่านเงยหน้าหยุดดู
ซึ่งต้องรอให้มะม่วงแก่พอประมาณ ที่จะเก็บกินได้ ไม่งั้นจะเปรี้ยว
คนงานข้างบ้านเดินมาคุยด้วยแล้วถามว่า
พี่คนงาน : น้องกิ๊บ ได้นับรึเปล่าว่าพวงใหญ่นี้มีกี่ลูก
ช้าน : อึ้งไปนิด ไม่ได้นับหรอกค่ะพี่
พี่คนงาน : รีบเก็บเลยนะ เดี๋ยวจะหาย
ช้าน: –” ค่ะพี่
เวลาผ่านไปหลายวัน ตัวเรานั้นก็ไม่ได้สนใจจะเก็บ เพราะว่าลองเก็บมากินลูกนึงแล้วพบว่า มันยังเปรี้ยวอยู่

ตื่นเช้ามาอีกวัน มันหายไปแล้วววว ช่อใหญ่ หลายพวงเลย
เห็นแล้วรู้สึกเศร้าเล็กน้อย เพราะไม่เคยหวงของ ขอก็ให้จ้ะ ถึงไม่ขอก็แจกคนข้างบ้าน
ยายคนงานข้างบ้านเดินมาแล้วพูด ต้นไม้ออกนอกรั้วอยู่ข้างทางก็ต้องทำใจนะ นี่ยายไม่เคยเก็บกินเลย
นี่ยายมาตอกย้ำหนูใช่มั้ย
ณ จุดนี้ ช้านนอยมากนะ

22-12-2012 ชีวิตยังดำเนิน ต่อไป

เหตุการณ์ที่คนทั้งโลกเฝ้าจับตามอง คือ คำทำนายของชาวมายัน ที่ว่าโลกจะแตก ในวันที่ 21-12-2012 นั้น ขณะนี้เวลา 1.50 น. ของวันที่ 22 ตามท้องถิ่นประเทศไทย .... ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ....คิดว่าโลกคงไม่แตกง่ายขนาดนั้นมั้ง


มีคำถามเล่นๆในหมู่เพื่อนว่า ถ้าเตรียมของไว่ได้ 5 อย่าง จะเอาอะไรไปกันบ้าง
ส่วนใหญ่ ก็จะเป็น น้ำ ยา อาหาร ไฟฉาย เทียนไข ส่วนคำตอบที่เกรียนๆ ก็มีไอโฟน จะเอาไว้เล่นเกม มีด เอาไว้แย่งของจากคนอื่น ....โห คิดได้อ่ะ ถามกันแบบขำๆฮาๆ อะนะ

สำหรับเราแล้ว ถ้ามีเหตุการณ์นั้น จริงๆ ก็จะกลับไปอยู่กับคนในครอบครัว ทำหน้าที่ขิงตัวเองให้ดีที่สุด อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เตรียมสติให้พร้อมรับมือกับปัญหาที่จะเกิดดีกว่า


ทิ้งท้ายด้วยภาพแสงสุดท้ายของเมื่อวาน

หน่วง : Retard

เวลาผ่านไปแล้ว เกือบหนึ่งปี กับการเป็นนิสิตปริญญาเอก สอบวัดคุณสมบัติผ่านไปแล้วแบบหวุดหวิดในเทอมแรก มีลงเรียนทบทวนความรู้เล็กน้อย

แต่ว่าสิ่งที่สำคัญที่ยังไม่เป็นรูปเป็นร่างเลย ก็คือ หัวข้อวิทยานิพนธ์ จะว่าไม่ได้เลยก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะรู้ว่าจะทำอะไร แนวไหน มันอยู่ในขั้นตอนรวบรวมความรู้ ตกผลึก และคิดเรียบเรียงใหม่ เพราะเรื่องที่จะทำนั้นก็ไม่ได้เคยได้ลองทำมาก่อน ควรจะรู้เยอะกว่านี้...และควรที่จะมีพื้นฐานแน่นกว่านี้

.....เวลาผ่านไป หกเดือน นับจากสอบวัดคุณสมบัติผ่าน ก็ยังไม่ได้งานเป็นชิ้นอัน....

เวลามีคนถามเรื่องหัวข้อนี้จะกดดันมาก เพราะบอกได้ไม่เต็มปากว่าเรื่องอะไร เพื่ออะไร เป็นประโยชน์ต่อแวดวงวิชาการมั้ย ตอบไม่ได้เลย ทำให้รู้สึกว่า "นี่เดินมานี้ถูกแล้วเหรอ"

ทั้งที่สำนึกตลอดเวลาว่า...อะไรคือสิ่งสำคัญ มีลิสลำดับความสำคัญพร้อม แต่จิตใจจะวอกแวก ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ คอยจะหาความบันเทิงเข้าตัวเองตลอด ทั้งนี้ทั้งนั้น ความสุขที่เกิดมันก็ไม่สุดๆอย่างที่ใจเราอยากให้เป็น เพราะเหมือนจะมีเชือกกระตุกเรากลับเข้ามาอยู่ในเส้นทางเดิมที่ควรทำ



ตอนนี้มีสิ่งที่อยากทำ คือ อ่านหนังสือที่ซื้อมา ซึ่งซื้อเก็บไว้เยอะพอควร แต่ก็ไม่ได้เริ่มอ่าน เพราะใจกังวลกับงาน ที่รู้ว่าไม่จะไม่จบง่ายๆเหมือนหนังสืออ่านเล่น สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง เพราะมานั่งเขียนบล็อก ระบายความเครียด

Busy Monday

วันนี้รีบออกจากบ้าน เพราะมีเรียน 9 โมงเช้า และต่อด้วยสัมมนาในช่วงบ่าย และมีอบรมคอมพิวเตอร์ ทีศูนย์คอมจนถึง 19.30 น เอ่่อ พยายามไปมั้ย

ออกมาถึงหน้าปากซอยประมาณ 6.30 น ต้องเดินเลยป้ายไปเล็กน้อย เพราะตอนเช้า จะมีการยกเลิกป้ายรถเมล์ชั่วคราว เพื่อไม่ให้การจราจรติดขัด พอมาถึงป้ายปุ๊บเจอรถเมลล์ปรับอากาศสาย 34 รังสิต-หัวลำโพง ซึ่งผ่านจุฬา ว้าวๆ โชคดี คนบนรถเยอะพอสมควรแต่ก็ยังมีที่นั่งเหลือ ได้นั่งเรียบร้อย รอพี่กระเป๋ารถมาเก็บเงิน พี่กระเป๋ารถเมลล์คันนี้ เป็นสาวห้าวอายุน่าจะช่วงปลาย สามสิบ เท่ห์มาก

ฉัน: จุฬาคะ
พี่กระเป๋าสุดเท่ห์ มองฉันแปบนึง แล้วบอกว่า : ขึ้นทางด่วนคะ

ในใจฉัน ลงตรงไหนวะ คือว่าตัวช้านนั้น จำทางด่วนไม่ค่อยจะได้ ขึ้นตรงไหนลงตรงไหน ขับรถเองก็หลีกเลี่ยงทางด่วนตลอด เพราะกลัวหลง ถึงแม้น้องชายบอกแล้วหลายครั้งก็ยังมึนๆ จำได้แค่เส้นเดียวคือ จากช่วง ถนนวิภาวดีแถวหลักสี่ แล้วขับยาวต่อมาลงแถวๆหัวลำโพง นอกจากนี้จำไม่ได้เลย เลยบอกพี่กระเป๋าสุดเท่ห์ไปว่า หัวลำโพงคะ จ่ายเงินเสร็จเรียบร้อย เลยสังเกตรอบๆรถ เห็นป้ายที่บอกอัตราค่าโดยสารกับระยะทาง ข้างตัวรถ เอ๊ะ ผ่านเกษตร ขึ้นทางด่วนงามวงศ์วาน ลงทางด่วนอนุสาวรีย์ แล้วพี่เค้าจะงง ไม่ผ่านจุฬาได้ไงอะ หันไปมองด้านหน้ารถติดรายละเอียดรถว่าสาย 503 เอ๊ะ นี่ช้านขึ้นรถผิดเหรอ เพ่งมองด้านหน้า เห็นเงาคำว่าหัวลำโพงกลับหลังอยู่ พอโล่งใจ เออเก่งมากนะเนี่ย

หลังจากนั้นรถเมลล์ก็ขึ้นทางด่วน
จริงๆ กำลังเซ็ตตัวจะหลับ เพิ่งรู้สึกตัวว่าช้ามาก. คนอื่นเค้าหลับไปหมดแล้ว เริ่มมองคนหลับ มีพี่คนนึงหลับเอาจริงมาก หัวเอียงเลยออกมาตรงทางเดินเลย มีเสียงกรนด้วย เริ่ดคะ ในรถคันนี้คนหลับเยอะมากกว่า 80% งั้นขอหลับด้วย ราตรีสวัสดิ์จ้ะ

รถลงทางด่วนละ ออ ลงทางด่วนตรงไหนเนี่ย สีลมหรือป่าว จนต้อง google map และก้อรู้ว่า สีลมจริงด้วย ขอบคุณเทคโนโลยี ใกล้หัวลำโพงละ ถ้าลงที่หัวลำโพง ก็ต้องนั่ง MRT ไปลงสามย่านอีก เยอะจริงเนี่ย ดีนะที่มีตั๋วเดือน เฮ้อง่วงจังจัง

เอ๊ะจากสีลมไปหัวลำโพง ผ่านสามย่านนี่หว่า โก๊ะจริงช้าน ลงตรงวัดหัวลำโพงได้เลย

นี่มันเพิ่งวันจันทร์เองนะ เป็นไรมากป่าวช้าน --"

หลับจริงจังมากค่ะ

ลงทางด่วนตรงสีลม

ผ่าน MRT สถานีสามย่านพอดี ลงตรงนี้แหละนะ

Friday routine

17.08.2012
ทุกๆวันศุกร์ จะมีภารกิจหลายอย่างที่ต้องทำ คือ
การตื่นเช้ากว่าปกติเพื่อจะต้องไปให้ทันเรียน 9 โมงเช้า ทำให้ถึงมหาลัยตั้งแต่ เจ็ดโมงครึ่ง พอเก้าโมง ก้อเดินไปเรียนที่ตึกเปรม เที่ยงก็เดินซื้กับข้าวตลาดนัด รีบกลับมากินที่ห้องพัก เพื่อจะเตรียมตัวคุมแลบปี 3 Textile dyeing น้องๆถามจนหัวหมุน มองดูเด็กๆแล้วคิดถึงตอนปี 3 เราเกรียนแบบนี้รึป่าว 555 อาจเป็นเพราะสังคมเปลี่ยนไป ความกล้าเป็นสิ่งที่ดี แต่ควรใช้ให้ถูกกาลเทศะ แต่วันนี้ขำน้องมากๆ ตอนที่บอกว่าให้มาเอาเส้นใยคนละสามกรัม คนแรก เดินมาขยำเส้นใยในทุกแล้วเดินกลับออกไปที่bench แลบ คนที่สองทำตาม คนที่สามทำตามแล้วไปนั่งที่เดียวกัน จนเราต้องถามน้องว่า ทำไมไม่เอาไปชั่งละ น้องบอก ก็กลุ่มผมครบสามกำแล้วพี่ เรายืนอึ้งไปแป๊บนึง แล้วบอกว่า สามกรัมย่ะ ไม่ใช่สามกำมือ แต่ต้องขอบคุณอ้อแอ้มากๆ ที่มาช่วยคุมแลบแทนมี่ แอ้ช่วยได้มากๆ มีความรู้เรื่องเครื่องมือด้านสิ่งทอมากกว่าเราเยอะเลย วันนี้กว่าจะเสร็จแลบก็มึนไปเลยทีเดียว สู้ๆกันทุกวันศุกร์เลยทีเดียว